Een keerpunt?

Alleen met toestemming!

Takuya liep door de school. Hij had zijn gedachten er niet bepaald bij. Telkens moest hij weer terug denken aan zijn eerste ontmoeting met Aerodactyl. “Bah… waarom moet mij dat nou weer overkomen. Naja, dat is ook egocentrisch denken… maar toch. Wat heb ik verkeerd gedaan waardoor Aerodactyl niet naar me luistert?” Denkend liep Takuya door de gangen, niet oplettend waar hij heen liep. Een paar andere studenten moesten zelfs aan de kant omdat Takuya dan niet op lette. Ze schreeuwden naar hem en Takuya raakte uit zijn ‘trance’ en bood zijn excuses aan. “Hmm… ik ben nu nog steeds niet de kamers tegen gekomen. Waar ben ik eigenlijk überhaupt?” De jongen keek om zich heen. Hij zag weer een grote deur, waarboven een bordje hing met de tekst ‘RIKAI STADIUM’. “Rikai Stadium? Worden hier de gevechten gehouden?” Takuya was best nieuwsgierig naar wat er achter die deur was. “Zou ik er eigenlijk wel in mogen nu? Misschien moet ik eerst toestemming hebben van een van de leraren…” Takuya kon zijn nieuwsgierigheid eventjes niet meer onder controle houden en besloot naar binnen te gaan.

Voorzichtig duwde hij de twee deuren los en liep stilletjes naar binnen. Het was een grote ruimte met tribunes aan de zijkanten. “Halloooo?” riep Takuya, “Is daar iemand?” Het galmde een beetje in de grote ruimte en Takuya zocht naar een licht knop. Hij kwam bij een soort paneel, maar kon niet zien waarvoor de knoppen waren. “Eens kijken. Wat gebeurt er als ik op deze knop druk.” Takuya drukte op een knop waar een boompje boven stond. Eerst gebeurde er niks, tot er ineens een luid gekraak kwam en de grond een beetje beefde, alsof het bewoog. “Whaaa Takuya, wat heb je nu weer gedaan!” riep Takuya in paniek tegen zichzelf. “Je kan ook niks goeds doen hè?!” Takuya keek om zich heen, om te zien wat er gebeurde en zag in het donker dat de grond een open ging. Takuya zag nog een knop, een wat grotere, naast het paneel. “Misschien werkt deze…” Hij drukte erop en inderdaad, het licht ging aan. Met grote ogen keek Takuya naar de ruimte. De vloer ging steeds verder open maar er kwam een nieuwe grond uit. Een grasveld met struiken en bomen kwam tevoorschijn. “Wauw… dus ik kan hier allemaal soorten gevechtvelden tevoorschijn laten komen!” Takuya keek nu weer beter naar het paneel. Er stonden allemaal tekentjes. Een rotsblok, wat waarschijnlijk een rotsachtig veld is en een waterdruppel, voor watergevechten. Een wolkje zou vast voor luchtgevechten zijn. Takuya drukte op de wolk en het begroeide veld verdween weer en maakte plaats voor twee hoge palen met ladders. Het dak ging ook open. “Cool, dit moet gaaf zijn om straks met Aerodactyl te doen.” Takuya pakte de bal van Aerodactyl en wou bijna op het knopje drukken, maar bedacht zich. “Nee… sorry Aero, straks luister je weer niet.” Takuya staarde naar het veld en bleef daar een tijdje zo dromerig staan, met de pokébal in zijn hand.

Rento zat op zijn kantoor, in een grote leren stoel, kijkend naar het prachtige uitzicht. Het kantoor stond op de eerste verdieping en keek uit over het grote Grand Garden. Het was vandaag redelijk druk in de tuin van Rikai, het was dan ook een redelijk warme dag. Rento streek met zijn wijs en middelvinger over de kop van zijn Luxray die op zijn schoot lag, genietend van enkele Oddish die vrolijk door een bloemenveld huppelden met een boze mama Bellossom achter zich aan. Het was mooi om te zien hoe sommige Pokémon zich zo goed konden vinden in een gebied wat door de mensen was getekend.
Rento Pokégear begon te trillen, het schoolhoofd keek naar de naam en zag de naam Marc staan. Marc was een schoonmaker van het Rikai Stadium. Rento klapte zijn Pokégear open en nam het op. ''Rento Ra...'' ''Hey Rento, met Marc, ik hoop dat ik niet stoor...'' ''Nee, wat is er?'' ''Ik zag net een Shuppet door de gang zweven.'' ''God, die studenten weer!?'' ''Nee, nee, dat lijkt me niet waarschijnlijk. Er is vandaag geen student in het stadion geweest.'' ''Hmm...'' ''Is het niet mogelijk dat hij van de Slimy Woods komt?'' ''Onmogelijkheden bestaan niet, ik kom wel even kijken...''
Rento klapte zijn Pokégear dicht en stopte deze in zijn binnenzak, hij gaf Luxray een zetje en stond vervolgens zelf ook. Luxray rento zich met een brommend geluid uit. ''We gaan even naar Rikai Stadium.'' meldde Rento die een knoop van zijn jack dicht klikte, waarop Luxray knikte.

Tien minuten later liepen Rento en Luxray door een gang in het Rikai Stadium in de richting van de personeelskamer. Zo nu en dan begonnen de ogen van Luxray goudkleurig te gloeien, op zoek naar een Shuppet. Echter schudde de Pokémon steeds zijn hoofd, als teken dat hij niets heeft kunnen zien.
Rento had inmiddels een heel rondje gelopen en begon tegen Luxray, ''Volgens mij is er niets, zullen we terug naar ons kantoo...'' Het schoolhoofd maakte zijn zin niet af door het bekende geluid van het dak van het stadion dat eraf ging. ''Dus er zijn toch studenten...'' stelde Rento vast, het viel hem tegen dat er opnieuw een student was die zijn Pokémon was verloren. Hij had liever dat het een verdwaalde wilde Shuppet was, dan één van een student die weggelopen of weggezweefd was.
Rento schudde zijn hoofd met teleurstelling en maakte een gebaar richting een grote houten deur. ''Kom Luxray...''

Het schoolhoofd opende de deur. Het krakende geluid van de deur werd overdonderd door het stadion wat een transformatie maakte. Bij het paneel zag hij een klein jongetje die hij herkende uit de CV's. Hij had een moeilijke naam, Takura, Takuya, Takuna, zoiets. Zijn eerste Pokémon kon hij zich niet herinderen, maar toch wel als dit een Shuppet was geweest? Shuppet is immers één van de mooiste Pokémon.
Rento hield het jongetje in de gaten, dat was niet wederzijds. Takuna, of hij hij mocht heten, was nogal druk met zijn Pokémon. Dit zag er niet al te positief uit.
Rento besloot om naar Takuya toe te lopen, Luxray volgde het schoolhoofd trouw.
''Ik zie dat jullie het goed kunnen vinden, jij en je Pokéball...''

Takuya keek nog steeds dromerig voor zich uit, toen hij ineens een bekende stem achter zich hoorde. Hij schrok zich een hoedje, want het was de stem van het Schoolhoofd, Rento Ra! “Oh, Meneer Ra, sorry. Ik was op zoek naar de kamers en toen kwam ik hier terecht en toen zag ik die knopjes en toen…” Takuya werd helemaal rood en draaide zich snel om, maar zo onhandig als hij is, liet hij de Pokébal van Aerodactyl vallen. “Nee!” Takuya probeerde de bal nog te pakken, maar hij was te langzaam. De bal raakte de grond, precies op het knopje, waarna de bal openvloog. Meteen vloog er een rode gloed uit en Aerodactyl kwam tevoorschijn. “Oh nee…” mompelde Takuya. Hij probeerde Schoolhoofd Rento niet aan te kijken. “Dit is mijn partner, Aerodactyl. Alleen…”, maar Takuya kon zijn zin niet afmaken. Aerodactyl brulde en vloog op de Pokémon van de Schoolhoofd, een Luxray, af. “Aerodactyl! Nee! Niet doen! Dat is het schoolhoofd, je maakt geen kans tegen zijn Luxray! Hij was de Kampioen van Hoenn!” Takuya probeerde Aerodactyl tegen te houden, maar zoals Takuya al verwachtte, luisterde de grote grijze Pokémon niet. De prehistorische Pokémon vloog laag boven de grond op de Luxray af. Takuya durfde het bijna niet aan te zien. Binnen enkele seconden zou Aerodactyl vast met een slag verslagen worden. Maar Aerodactyl was niet van plan de elektrische Pokémon te raken, want hij schoot vlak voor de Pokémon omhoog, hem in een windvlaag achterlatend. Takuya haalde opgelucht adem. “Aero! Kom hier. Je moet echt naar me luisteren nu. Anders krijgen we problemen!” riep de jonge student een beetje hopeloos. Aerodactyl luisterde voor het eerst even en landde wild naast Takuya. “Aerooooo!” riep hij en het leek haast op hij de Luxray uitdaagde. “Alsjeblieft Aero, luister naar me. Die Luxray is te sterk voor ons. Die kunnen we nu nog niet aan.”

Takuya bedacht zich ineens dat sommige Pokémon rustiger werden als ze aangeraakt werden. Takuya haalde diep adem en rekte voorzichtig zijn arm uit. “Rustig maar Aero, je hoeft alleen maar wat rustiger te worden.” fluisterde Takuya. Hij hoopte dat dit werkte, maar het kan natuurlijk ook mis gaan. Voorzichtig kwam Takuya’s hand dichter bij de hals van Aerodactyl. “Rustig maar…” Aero keek vanuit zijn ooghoeken naar Takuya. De jongen raakte de Pokémon aan en meteen brulde deze grote Pokémon het uit. ‘Aeroooooo!” krees hij en hij steeg op. Takuya moest zijn pet vasthouden voor de windvlaag, anders woei die weg. “Sorry Meneer Ra,” zei Takuya teleurgesteld, “Aerodactyl wil maar niet luisteren. Ik heb gefaald.” sprak Takuya en hij liet zijn hoofd zakken. Aerodactyl landde weer en keek Takuya aan. Hij zag de tranen over de wangen van de jongen lopen. “Rooo” bromde hij zachtjes, alsof hij ineens besefte wat hij gedaan had.

Takuya, zo heette de jongen. Nu herinnerde Rento het zich weer. Met een neutrale blik keek hij toe hoe de jongen zich doodschrok en daarna zijn pokéball liet vallen. Rento vond het een slechte zaak, maar hij nam het hem ergens ook niet kwalijk. Voor hen is het voor het eerst dat ze met Pokémon en pokéballen te maken krijgen. Ze leren er veel over op de voorgaande scholen, maar nu moeten ze het echt doen. Maar toen verscheen er ineens een onwaarschijnlijke Pokémon uit de pokéball van de jongen. Rento’s ogen werden even groter, toen hij zag dat er een Aerodactyl uit tevoorschijn kwam. Het ergste was nog dat de jongen de Pokémon niet onder controle had. “Luxray, blijf staan. Hij maak alleen maar een schijbeweging.” sprak Rento kalm, toen de prehistorische Pokémon ineens op zijn Luxray af kwam vliegen en hij had gelijk. De jongen had er nogal moeilijk mee, zag Rento en hij bedacht even hoe hij zijn student hiermee kon helpen. “Luxray, misschien moeten we hen wel even uitdagen, dat Aerodactyl echt ziet dat hij nog veel moet leren.” zei Rento kalmpjes. Hij wist dat je in zo’n situatie niet gefrustreerd moest raken en hoopte ergens zo een goed voorbeeld te geven.

De Aerodactyl van de jongen daagde Luxray uit en daarna probeerde Takuya hem ineens rustiger te maken door hem aan te raken, maar Aerodactyl raakte daar helemaal gefrustreerd van. Even leek er wat te gebeuren tussen de twee en Rento nam zijn moment. “Takuya, dat is je naam toch? Luxray en ik willen Aerodactyl’s uitdaging graag aannemen. Misschien dat jullie band erdoor beter wordt.” zei Rento en hij liet zijn Luxray naar voren lopen. Hij wachtte op het antwoord van de jongen en zijn Pokémon. Misschien dat dit nog wel een interessant gevecht kon worden.

Takuya keek Aerodactyl aan. Aerodactyl knikte en wou met Takuya graag de uitdaging aannemen. Takuya had Aerdoctyl zo nog niet eerder gezien. Het leek of hij nou werkelijk de moeite wou nemen om met hem samen te werken! “Oké, Aero en ik nemen de uitdaging aan.” Takuya had nog een klein beetje onzekerheid in zijn stem, maar zijn gezicht liet heel wat anders zien. “Oké Aero, maak je maar klaar.” Aero liep met grote passen naar het midden van het veld toe. De zon scheen nu recht het veld in en Takuya nam even de tijd om te genieten van het zonlicht. “Wij beginnen wel. Aero, ben je er klaar voor?” Takuya leek ineens een andere jongen. Zonet stond hij nog bijna te huilen, nu stond het vuur in zijn ogen en hoopte hij op een goed gevecht. “Euhm…eens denken, wat voor aanvallen ken je eigenlijk. Laten we beginnen met een Wing Attack!” Aero steeg op en leek aan te gaan vallen, maar helaas luisterde hij toch niet helemaal. Hij begon helemaal zilver te gloeien en creëerde een zilveren bal voor zijn bek. Daarna sloeg hij met zijn vleugels en schoot hij de bal op de Luxray af. “Aero! Dat is niet de aanval die ik zei! Dat is geen Wing Attack.” riep Takuya naar boven. Misschien was deze aanval wel beter tegen Luxray, maar ze moesten toch eerst weten hoe Luxray reageerde op bepaalde aanvallen, in plaats van meteen je sterkste aanval bloot te geven? Aero leek Takuya nu te negeren. Takuya kreeg echt het gevoel dat Aero nu gewoon gebruik van hem heeft gemaakt, om zo zijn zin te krijgen en met Luxray te vechten. De zilveren bal, wat trouwens de aanval Ancient Power was, schoot razendsnel op Luxray af, maar voor hij Luxray raakte, was Luxray al weg.

Takuya voelde zich ineens weer verlaten, alsof hij buiten dit gevecht stond. Hij keek naar Rento en Luxray, die daar echt als een team stonden. Hij hoopte zo dat zijn Pokémon dit ook gingen doen, maar nu leek het erop dat Aero nooit naar hem zou luisteren.