Wandeling door de bossen

Takuya en Damian en met Toestemming!

Takuya liep een beetje teleurgesteld door de bossen. Hij was Rikai Acadamy even ontvlucht, want hij moest even nadenken. Weer pakte hij zijn Pokébal. Aero luisterde gewoon niet naar hem, wat er ook gebeurde. Hoe kon Takuya er voor zorgen dat Aero luisterde? Hij stopte Aerodactyl’s bal weg en haalde een andere tevoorschijn. Deze was nog leeg. “Wat voor een Pokémon zal ik hier mee vangen. Wat als deze ook niet luistert?” Takuya wist even niet meer wat hij moest doen. Hij besloot even lekker in een boom te gaan zitten, zoals hij wel vaker deed om even na te denken. Een beetje onhandig hees Takuya zich omhoog en kwam hij op een mooie tak terecht. Daar maakte hij het zichzelf gemakkelijk. Hoe het precies kwam, wist Takuya niet meer, maar om een of andere reden viel hij in slaap.

Even later werd Takuya wakker. Hij zag nog steeds op de tak en nu vroeg hij zich af waarom hij in slaap viel. Hij keek om zich heen. “Hmm… vreemd. Ik was niet eens moe. Misschien was het een Grasswhistle aanval of Sleep Powder.” Takuya besloot uit de boom te klimmen en te gaan kijken wat het was. Bijna viel hij weer uit de boom, zoals eerder in Grand Garden, maar nu kon hij zich nog vast grijpen. “Pfieuw. Dat was op het nippertje. Gelukkig maar dat ik die tak nog kon grijpen.” Met een simpele sprong landde Takuya op de grond. Hij keek om zich heen. Hij zag niks, behalve bloemen, struiken en bomen. “Hmm… misschien heb ik al heel lang geslapen. Ik weet niet hoe lang ik weg ben geweest.” Takuya besloot dieper het bos in te gaan. Hij zag wat Oddish voor hem wegspringen en soms zag hij een Starly vluchten. “Dit bos is wel rijk aan Pokémon zeg.” zei Takuya tegen zichzelf. De jongen keek nog meer rond en zag vooral veel Wurmple, een roze rode Bug Type Pokémon. Takuya vroeg zich af of het goed zou zijn om zo’n Pokémon te vangen. Beginnen bij een wat makkelijkere Pokémon. “Nee, als ik dat doe, dan sluit het niet aan bij Aerodactyl. Vind ik dan…” sprak Takuya tegen zichzelf. Hij dacht even na wat voor Pokémon wel goed zou kunnen zijn.

Op dat moment vlogen er vliegensvlug twee Pokémon voor Takuya’s ogen langs. Het was een groene en een oranje Pokémon. Ze sloegen met hun armen tegen elkaar, alsof het twee zwaarden waren. “Wauw! Is dat niet een… verdorie, ze gaan te snel. Ik kan niet zien wie het zijn. Op dat moment sloeg de oranje krekelachtige Pokémon de groene neer. Takuya keek met grote ogen naar een groene Pokémon, die wat weg had van een uit de kluwen gegroeide Bidsprinkhaan. “Ja! Het is een Scyther! Die wil ik vangen!” Takuya kon onmogelijk Aerodactyl gebruiken, dus wachtte hij af tot de Kricketune, de oranje Pokémon, Scyther wat had verzwakt. Dan was het hopen dat Scyther in zijn bal zou blijven. Takuya volgde de twee vechtende Pokémon, maar bleef op een veilig afstand. Maar toen ging het een beetje mis. Kricketune was te sterk en had de macht over Scyther. Scyther werd helemaal toegetakeld door allerlei aanvallen als X-Scissors, Fury Cutter en False Swipe. “Oeh… dit gaat verkeerd. Ik moet iets doen.” Takuya probeerde te bedenken hoe hij de Scyther kon helpen, want Kricketune leek Scyther haast dood te willen hebben.

Takuya keek rond en zag een dikke stok liggen. Hij badacht zich geen seconden en pakte de stok, waarna hij op Kricketune af rende. “Laat Scyther met rust! Zie je niet dat hij al bijna uitgeschakeld is. Neem iemand anders om te pesten, die meer gewaagd is ofzo!” riep Takuya terwijl hij met die stok op Kricketune sloeg. Maar na twee keer was Kricketune het zat, en sloeg hij de stok, zo dik als die was door midden met een Fury Cutter aanval. “Oh shit… dat was niet de bedoeling…” Takuya stond nu machteloos tegenover de Kricketune. Scyther had nu wel de kans om weg te komen. “Ga Scyther!” riep Takuya, “ga nu, nu het nog kan! Ik red me wel.” zei Takuya, terwijl hij de boze Kricketune bleef afleiden. Scyther keek verbaasd op, dat een jongen die eigenlijk kansloos was, dit voor hem deed. Hij bleef staan en schudde zijn hoofd. Ineens gloeiden zijn vleugels wit en vloog hij op de Kricketune af. Net op het moment dat Kricketune Takuya wou slaan, raakte Scyther’s Wing Attack Kricketune. Takuya haalde opgelucht adem. “Bedankt Scyther. Ik sta bij je in het krijt.” zei Takuya, al had hij geen idee of Scyther dat begreep. Hij zat daar te kijken hoe Scyther nu de winnende hand had over Kricketune.

Damian had vandaag weer is besloten om een wandeling te maken. Hij liep met zijn Houndour naast hem rustig door het bos heen. Het was echt een prachtig bos waar hij zich zeker wel kon vermaken als hij vrije tijd had. Zijn pokemons kwamen er ook graag, als was Duskull meer op zichzelf dan Houndour. Dark hield van aandacht en deed er alles aan om dat ook te krijgen, maar gelukkig voor hem hield de jongen veel van hem en kreeg de pokémon ook vaak alle aandacht die het verdiende. Dark blafte even en Damian wist alweer hoe laat het was; speeltijd. Met een brede grijns haalde Damian een bal uit zijn broekzak een gooide hem ver weg. ''Ga hem maar halen jongen, ik blijf hier wel op je wachten.'' Damian ging even op een bankje zitten en genoot van de stralende zon. Het was echt een prachtige dag zoals hij ze wel vaker had meegemaakt hier in Rikai.

Damian werd na een tijdje uit zijn rust gestoord doordat Dark was teruggekomen met de bal en blijkbaar was uitgespeeld. ''Wil je weer terug in je pokéball?'' De Houndour blafte vrolijk en de rode gloed kwam weer tevoorschijn die de pokémon oppakte en hem meesleurde in de pokéball. Damian greep de ball en deed hem onder zijn cape, hij bewaarde bijna alles daar. Het was ook erg handig, niemand zou ooit onder zijn cape kijken. Damian deed zijn cape open en keek trots naar de twee pokéballs die hij al had verzameld, hoe erg blij kan je zijn als trainer als je dat al voor elkaar kan krijgen? Zeker als ook beide pokemons erg gehoorzaam zijn.

Damian werd opnieuw gestoord, dit keer door een jongen die hij hoorde en iets had over een pokemon met rust laten. Damian greep zijn pokéball en liet Yazoo eruit. De Duskull verdween maar Damian wist waar hij was, hij leunde op zijn schouder. De jongen rende vlug naar de plek toe waar het geluid vandaan kwam en zag twee vechtende pokemons. Een Scyther in gevecht met een Kricketune. Het was mooi om te zien maar het leek erop dat het geen trainigspotje was, het leek een gevecht op leven en dood. Damian ging naast de jongen staan en grijnsde breed. ''Yazoo, doe Confusion Ray.'' De Duskull kwam plotseling tevoorschijn voor de twee pokemons en maakte ze in de war. ''Ghehehe, die zijn nu wel een stuk rustiger dacht ik zo.'' Damian riep zijn Duskull terug en keek de jongen aan. ''Is alles goed? Ik hoorde je roepen.''

Terwijl Takuya toekeek hoe Scyther de winnende hand had in zijn strijd tegen Kricketune, kwam er ineens een jongen naast hem staan. Takuya keek omhoog. Hij vond dat de jongen iets wat rare kleding had, maar misschien was het gewoon in de regio waar hij vandaan zou komen. Hij had een Duskull bij zich en die volgde een bevel op van de jongen. De Duskull, Yazoo genaamd, voerde een Confusion Ray uit, een aanval waarbij de tegenstanders verward raken en het had effect. Alleen niet alleen op Kricketune, maar ook op Scyther. “Hey! Je moet Scyther niet hebben! Die is van mij! Oeps.” Takuya sloeg de hand voor zijn mond. Scyther was nog helemaal niet van hem, maar hij moest eerlijk zeggen dat hij wel de pokébal die hij had gekregen voor hem wou gebruiken. Ineens schoot het Takuya te binnen dat dit zijn kans was om Scyther te vangen. “Wacht even! Dit is mijn kans.” zei hij tegen de jongen met zijn Duskull en hij liep naar de twee verwarde Pokémon toe. Ze waren nog aan het vechten, maar het leek eerder op dansen dan een echte strijd. “Scyther, het spijt me, maar ik ga je vangen. Voor je eigen bestwil.” Takuya haalde de bal uit zijn zak en drukte op het knopje om deze groter te maken. “Scyther! Je bent van mij!” riep de jongen terwijl hij de pokébal op de groene Bug Pokémon gooide. Een rode gloed kwam tevoorschijn en de Scyther verdween er in. Daarna viel de bal weer op de grond en schudde een paar keer rond. “Zou hij zitten?” vroeg Takuya, half fluisterend, half pratend. Hij stond met zijn vingers gekruist toe te kijken hoe de pokébal wiebelde.

“Peeeeep.” maakte de bal als een geluidje. Het knopje dat nog steeds rood gloeide, werd nu weer wit. “Heb ik Scyther gevangen?” Takuya kon het amper geloven. Maar hij moest opschieten, want de Kricketune kwam weer bij. Gelukkig had de jongen het op tijd door en pakte hij snel de pokébal van zijn nieuwe Pokémon Scyther weer op. Snel liep hij terug naar de jongen met Duskull, voor dat De Kricketune weer helemaal bij kwam en Takuya of de jongen aan zou vallen. “Zo, sorry van daarnet. Maar ik ben je wat verschuldigd. Dankzij jou en Duskull heb ik Scyther kunnen vangen.” Takuya hield ondertussen de Kricketune in de gaten. Hij was weer helemaal bij gekomen, maar leek nog een beetje in de war te zijn, want waar was Scyther nou ineens? Ineens begon de oranje Bug Pokémon met zijn twee voorpoten tegen elkaar te wrijven. “Wacht eens!” begon Takuya, “dat geluid herken ik! Daardoor viel ik ook in slaap in de boom. Het is een Sing aanval! Snel, dek je oren! Anders val je in slaap.” Takuya bedekte zijn oren en deed zijn ogen dicht.

Damian keek toe hoe de jongen de Scyther ging vangen. Hij vond het altijd een mooi gezicht om te zien hoe trainers dat deden; vol spanning wachten tot het welbekende rode lichtje weer veranderde in een rood knopje en dan de ontlading. Prachtig, andere woorden had hij er niet voor. Damian knikte even toen de jongen hem bedankte. ''Het is nog altijd Duskull die je heeft geholpen, zijn Confusion Ray is erg sterk ontwikkelt.'' Damian keek toe hoe de Kicketune weer normaal gedrag vertoonde maar nog steeds ietwat in de war was. De welbekende Sing aanval herkende hij nog, het was echt een irritante aanval en vroeger was Damian hier nooit op voorbereid en rende altijd zo snel mogelijk weg, maar dat was te laat. Hij hoorde hoe de jongen riep dat hij zijn oren dicht moest doen. Waarom had hij daar nooit aan gedacht? Was hij nu echt zo dom?

Damian knikte even en bedacht zich geen moment, eerst moest Yazoo terug in de pokéball voordat de Kicketune hem wat aan wilde doen. Damian deed de pokéball onder zijn cape bij de andere ball en deed meteen zijn oren dicht. De aanval ging door maar het geluid ging niet door zijn oren heen, het was dit keer mooi om te zien hoe een Sing aanval eruit ziet in plaats van dat afschuwelijk geluid aan te moeten horen, want dat was het nu eenmaal. Na een tijdje was de aanval voorbij. Damian twijfelde geen moment; deze pokémon moest nu ophouden. Hij pakte zijn pokéball en liet Dark, zijn Houndour, vrij. ''Flamethrower! Laat zien dat er niet met ons te sollen is.'' De Houndour vormde een grote vuurbal in zijn mond en een grote sliert van vuur werd gelanceerd richting de Bug Pokémon. ''Stop maar, we moeten hem alleen bang maken.'' Dark stopte de aanval terwijl de Kicketune bang wegrende. ''Zo, daar zijn we dan eindelijk vanaf.''

Terwijl Kricketune zijn Sing aanval uitvoerde, zat Takuya ingedoken te wachten tot de oranje Bug Pokémon klaar was. Met zijn handen bedekte hij zijn oren, om te voorkomen dat hij in slaap zou vallen. Hij had het gevoel dat de Sing aanval was afgelopen en hij stond weer recht op. De jongen naast hem vond het blijkbaar niks en was de Kricketune duidelijk zat. Hij riep een tweede Pokémon bij zich, een Houndour en beval hem een Flamethrower te gebruiken op Kricketune. De Houndour zag er in Takuya’s ogen verzorgd uit. De jongen met Houndour zorgde blijkbaar goed voor zijn Pokémon en had de ervaring om ze goed te trainen, in tegenstelling tot Takuya, waar zijn Aerodactyl niet eens naar luistert. De Kricketune bedacht zich geen moment en besloot het op te geven. Hij wist net zo goed als Takuya en de jongen, dat hij nu geen kans maakte. De jongen met een lange rode cape, klonk ietswat opgelucht en zei dat ze eindelijk van die Kricketune af waren. “Hahaha, inderdaad. Nogmaals bedankt. Ik had niet bepaald de Pokémon om hem aan te kunnen. Nouja, Scyther was gewoon te zwak om te gebruiken. Ik moet hem nog goed trainen denk ik.” begon Takuya. Het was nu eigenlijk voor hem voor het eerst, dat hij een goed gesprek had met een medestudent, tenminste dat dacht Takuya. Hij had geen idee of deze jongen een mede student was. Maar hij ging er van uit van wel.

“Mijn complimenten voor je Pokémon. Ik ben dan wel nog niet zo goed met Pokémon en alles, maar ik kan wel zien dat jij je Pokémon behoorlijk goed verzorgd en getraind hebt. Heb je misschien nog tips voor mij?” Takuya lachte even een beetje onhandig, misschien was het een onhandige vraag. “Anyway, maar naam is Takuya Kanbara. Ik ben eerstejaars op Rikai. Jij ook?” Takuya bedacht zich, dat de school dit jaar pas voor het eerst geopend is, dus alle studenten moesten wel eerstejaars zijn, dus als hij student was, moest hij eerstejaars zijn. “Oh wacht! Ik moet even wat doen. Heb je een momentje?” Takuya draaide zich even om en haalde de pokébal van Scyther te voorschijn, waarna de groene Mantis Pokémon ook verscheen. “Hoi Scyther. Mijn naam is Takuya. Ik zal je even weer wat oplappen.” Takuya rommelde even wat in zijn tas en haalde er een paar medicijnen uit, Potions genaamd. “Hier, dit zal je wel wat opknappen.” zei Takuya en hij sproeide het middeltje over Scyther’s wonden. “En hoe voelt dat?” Scyther zakte even in elkaar, om dat het een beetje prikte, maar daarna leek het een stuk beter te voelen. “Scy!” riep Scyther blij. Hij was duidelijk dankbaar, iets wat Takuya nog niet bij Aero had ervaren. Scyther keek rond en zag daarna de Houndour. Er leek een soort van angst op zijn gezicht te komen. “Oh rustig maar Scyther. Dat is de Pokémon van deze jongen. Hij heeft ons geholpen met die Kricketune.” legde Takuya uit. Scyther’s uitdrukking werd meteen anders. Het was een vriendelijke Pokémon, wat Takuya eigenlijk niet zo had verwacht bij een Scyther en daar was hij heel blij mee.

Damian knikte even naar de jongen, hij leek hem erg aardig en iemand waar hij vaker mee om zou kunnen gaan. Het ging steeds beter met Damian wat vrienden betreft, eerst durfde hij nooit iemand aan te spreken en nu had hij regelmatig gesprekken. ''Ik heb niet echt tips voor je. Ik heb gewoon geluk gehad dat mijn pokemons erg gehoorzaam zijn. Maar mijn Houndour is al mijn maatje vanaf mijn 11e jaar. Ik woonde vanaf mijn 6e op straat en sliep vaak bij een familie van Houndooms en Houndours. Toen ik naar deze school mocht hebben de ouders van deze Houndour hem aan mij gegeven, ik ken hem dus al best lang en hij weet ook dat hij me kan vertrouwen. Duskull is ook erg trouw maar ik weet niet hoe dat kan, ik ben vaak in het begin erg streng voor mijn pokemons zodat ze weten dat ik de baas ben en ze naar me moeten luisteren, en nu speel ik veel met ze zodat ze mijn vertrouwen hebben.'' Damian keek hoe de jongen de Scyther verzorgde, het was echt een mooie pokemon.

''Ik ben Damian Valentine. En ik ben ook eerstejaars.'' Damian liet de Duskull ook weer vrij uit de pokéball; ze waren liever uit de bal dan erin. ''Dit is mijn Houndour, die ik Dark noem. En mijn Duskull die ik Yazoo noem. Yazoo heb ik nog niet zo lang en ik moet hem nog veel leren.'' Damian keek hoe de Scyther wat angstig was tegenover hem en de Houndour, om zijn vertrouwen te winnen pakte Damian wat pokemonvoer en gaf wat aan de Scyther. ''Ik denk dat je dat wel lekker vind, of niet soms?'' zei de jongen zachtjes tegen de scyther. ''Heb je ook nog een twee pokemon?'' vroeg Damian geïntresseerd, hij was altijd erg nieuwsgierig naar andere mensen toe maar stelde nooit veel vragen, maar hij wist dat deze jongen te vertrouwen was.