Nadenken...

Ayano liep met snelle vlotte passen over de grasvelden die langzaam steeds groener werden en steeds langer groeiden naarmate het weer warmer werd. ze glimlachte even en keek naar april die trouw en vrolijk naast haar liep, de gestrekte grasvelden zaggen er schitterend uit, als je op de grond lag zag je een goude gloed over het gras heen hangen. Ayano keek bewonderend rond, naar de vele kleurrijke bomen, planten en bloemen die tevoorschijn waren gekomen. Maar ze was hier niet om vrolijk rond te rennen, ze was hier gekomen om eens goed na te denken over hoe ze verder moest. Moest ze goed blijven en haar ouders gaan verslaan, of slecht? Ze miste haar ouders ontzettend naja haar moeder dan, hoe langer ze hier was hoe meer ze ging twijfelen moest ze het echt doen? Moest ze echt team magma gaan verslaan? Zo ze het wel overleven? Als ze daar eenmaal was moest ze vechten voor haar leven dat was zeker, het leven wat haar was voortbestemd ontvluchtte ze, haar toekomst zag er niet rooskleurig uit, eerder donker en zwart, Moest ze slecht worden? Een tweestrijd van goed of kwaad die al lang voerde in haar leven. Haar hele leven lang was ze opgevoed en opgeleid om voor het slechte te strijden en rechterhand te worden van de baas van team magma. En doordat ze daarmee opgegroeid was, leek het voor haar normaal. Buiten de pokemons om dan, de experimenten, het stelen van pokemon... nee dat wou ayano niemand aan doen, toch? Iedereen die ze hier had ontmoet of had gezien leek niets slechts in zich te hebben... nouja damian mischien maar die liet zijn verleden nu voorgoed achter en was door haar aardig op het rechte pad gekomen. Tenminste, dat leken ze wel. Maar je kon je altijd vergissen in anderen. Ze zuchtte even. Damian had vast gedacht dat ayano goed was, net als iedereen die ze hier had gezien, ayano was tegen iedereen aardig geweest om haar ware ik te verbergen, tenminste bij damian lag het iets ingewikkelder voor haar, ze beet op haar onderlip. Het wondje ging weer open, ze zuchtte, dat moest ze echt eens afleren... ze veegde het bloed weg. April keek ayano met een schuin vragend hoofd aan, ayano keek naar april, 'Ga maar spelen met de andere pokémons' dat hoefde ayano geen 2de keer te zeggen want april was al vertrokken. Ze zuchtte opnieuw, ze had eerst een grote mond tegen hem maar toen ze hem met hem praten leek iets in ayano te veranderen, meestal deed ze tegen iedereen aardig omdat ze anders achter haar ware ik kwamen, het was een illusie voor iedereen... tenminste ze wist het niet zeker ze mocht damian erg graag, mischien meer dan graag... ze bloosde even en keek toen naar de lucht, die stralend blauw was gekleurd.

Ayano bleef staan voor een lange tijd de zachte wind waaide in haar gezicht en ze deed haar ogen dicht, ze dacht aan damian en moest opnieuw blozen ze schudde haar hoofd en keek weer naar de lucht, ayano vond het raar dat ze zo anders was bij damian, zou ze verliefd zijn? aan die gedachte schudde ze haar hoofd, Nooit... ayano kende geen liefde en wou het niet meer... 1 keer was ze verliefd op een jongen geraakt en die liet haar in de steek, voor een ander meisje, alleen omdat meisje een rijkere vader had en er beter uit zag dan haar, ayano plofte in het gras en trok haar knieen op, in dat geval had hij wel gelijk gehad, wie zou haar nou willen? Een lelijke dochter met een zware toekomst waar ze niet onderuit kom, het klopte vond ze die jongen had gewoon gelijk gehad toen hij zei dat hij haar te lelijk vond, een traan rolde over haar wang en snel veegde ze die weg, liefde was afschuwelijk vond ayano, ze lieten je uiteindelijk in de steek en dan was je alleen, en doodongelukkig, nee ze moest maar alleen blijven, en al zo ze dat niet wat zou damian dan in haar zien... Niets toch? Damian was veelste goed voor haar en uiteindelijk zal hij haar toch weer verlaten voor een ander zo ging het altijd met jongens, ze namen met je en maakte je gelukkig en dan als je eenmaal echt gelukkig was maakte ze het uit... voor hun was het maar een grap iemand pijn doen en het hart uit iemands lichaam scheuren, ze zuchtte opnieuw, waarom zou ze verliefd zijn op damian... dat kon niet... dat mocht ze niet ze mocht niet opnieuw verliefd worden, ze had zich zelf dat gezworen nadat hij het had uitgemaakt, zijn naam mocht ze niet eens meer uitspreken en ze mocht er ook niet aan denken... maar dat laatste mislukte heel vaak natuurlijk dacht ze aan hem, eerst huilde ze dagen lang en werd ze moordlustig haar vader was toen erg trots op haar geweest... waarom?... omdat ze boos was en iedereen uitschelden die ze maar tegen kwam.Ayano had vreselijke dingen gedaan in die tijd, ze had zelfs met mensen gevochten... als april er toen niet was was het verkeerd afgelopen. Ze dacht even aan de jongen die het had uitgemaakt voor een blond verwaand grietje, die woorden van hem maakte ayano ongelukkig alsof haar hart opnieuw werd opgescheurd. ze legde haar hoofd op haar knieen en keek voorzich uit, tranen gleden naar beneden, waarom was alles zo ingewikkeld? Ze hoorde iemand aankomen maar ayano keek niet om wie er aan kwam.

Damian liep rustig door de gangen van de school, hij had vandaag weinig zin om iets te gaan doen maar alleen op je kamer zitten was ook niks. Waar zou hij naartoe gaan? Het park? Nee, daar was hij al een paar keer geweest en daar was de lol er nu wel van af, helemaal als je alleen moest gaan. Het bos? Ook niet, de pokemons hadden niet veel zin om te gaan wandelen en ook Damian zelf kon daar nu de moed niet voor opbrengen. Zonder het door te hebben had Damian het schoolgebouw al verlaten en was richting de Golde Green gelopen, het welbekende veld dat dicht bij de school lag en behoorde tot de Rikai Nature. Het was een prachtig gebied met veel wilde pokemonsoorten.

Na een tijdje pakte Damian zijn pokéballs en liet de twee pokemons vrij. ''Of hebben jullie geen zin om van de zon te genieten?'' De pokemons vonden het altijd leuk om uit de pokéballs te zijn en nu hadden ze daar ook de kans voor, Damian had ze altijd onder controle en was nooit bang dat ze weg zouden rennen of ineens zouden verdwijnen. Nee, hij vertrouwde ze net zoveel als de pokemons hem vertrouwden. Ze hadden in deze korte schoolperiode al veel gezien en Dark was inmiddels zijn lieveling geworden, maar daar moest hij iets aan gaan doen. Ook Yazoo verdiende het nodige respect van zijn trainer, anders zou er nooit een klick komen en zouden er alleen maar ruzies van komen, dat zou erg jammer zijn na alle moeite die ze hadden om de Duskull te kunnen vangen.

Iets verderop had Damian het woord 'April' horen vallen, het moest dus wel Ayano zijn die hier ook was, of was het iemand die ook wist dat Ayano's Eevee de naam April droeg. Aan de stem kon hij weinig afleiden, daar waren ze te ver weg voor maar toen Damian dichterbij kwam werd hij bijna omver gelopen door de Eevee die weer is wilde werd. ''Ga maar spelen'' zei Damian tegen Yazoo en Dark en de twee twijfelden geen moment en kregen een bal van hun trainer. Damian zag in de verte Ayano in het gras zitten, maar er was iets mis met haar. Was ze nu aan het huilen? Damian rende erop af. ''Ayano!'' riep hij en keek toe hoe de tranen over haar wangen gingen. ''Wat is er?'' vroeg Damian bezorgd en ging naast haar zitten, hij legde zijn hand op schouder en probeerde haar te troosten. ''Ben je aangevallen door iemand?'' Damian merkte het bloed op dat uit haar onderlip kwam.

Ayano had iemand horen aan komen... ze had geen idee dat het damian was, ze snikte even en keek naar april die aan het spelen was met een andere pokemons,'gelukkig heb jij geen problemen' mompelde ze zachtjes. ze liet de tranen zoals ze waren en keek voor uit, haar hoofd zat vol met vragen. een bekende stem klonk in de verte, iemand zei dat zijn of haar pokemons maar eens moesten spelen en de pokemons vertrokken dat hoorde ze aan de voetstappen, toen ze het zag dat het een houndour en een duskull was schrok ze, was damian hier... nu... Haar naam werd geroepen, ja het was duidelijk damian zijn stem herkende ze uit duizende, waarom was hij hier... precies nu, ze besefte dat ze net had gehuild en veegde snel wat tranen weg maar damian had al gezien dat er wat aan de hand was, en vroeg wat er was, hij was bezorgd om haar? Dat hoorde ze aan haar stem... maar waarom? ze was maar een of ander lelijk kind die net een potje had lopen janken. Aan de andere kant vond ze het wel fijn dat damian er was, hij ging naast haar zitten en legde zijn hand rustig op haar schouder, damian zag het bloed van haar lip en vroeg of ze was aangevallen. Ayano schudde haar hoofd, 'nee er is niets... ik was gewoon aan het denken' zei ze langzaam, ayano zuchtte, waarom had ze gejankt terwijl damian er aan kwam dat was niet de bedoeling geweest, ze keek hem heel even aan en glimlachtte zwakjes, toen ze naar hem keek draaide ze snel weer haar hoofd naar de grond, haar wangen begonnen aardig rood te gloeien, Ayano kon zich zelf wel slaan, ze deed alles verkeerd vandaag... en nu was damian er ook nog... wat moestie wel niet van haar denken...

Damian keek naar Ayano die inmiddels alweer wat opvrolijkte, kwam het omdat hij hier was of had ze gewoon even een momentje? Damian schudde zijn gedachtes even weg terwijl Dark bij hem kwam zitten. Damian aaide zijn pokemon en gaf hem een knuffel. ''Ik weet wel dat je wil spelen met mij, maar leer Yazoo is beter kunnen.'' Damian duwde de Houndour in de richting van de andere pokemons en keek toen weer naar Ayano waar alle aandacht naartoe ging, hij voelde zich goed bij haar, was dat de reden dat hij ook vaak bij haar was? Damian speelde een beetje met zijn vingers en plukte wat grasprietjes. Hij glimlachtte even naar Ayano en gooide wat gras over haar heen. En daarna nog veel meer. ''Ik denk dat je een graspokemon bent, wat denk je zelf?'' Damian begon Ayano te kietelen en hoopte dat hij haar een beetje kon opvrolijken, dat kon ze nu blijkbaar wel gebruiken, maar hij wist nu nog steeds niet waarom ze aan het huilen was, had het iets met hem te maken? Nee, waarschijnlijk niet. Hij had haar nooit iets aangedaan.

Ayano keek naar dark de houndour van damian, die geknuffeld werd, ze glimlachtte even, ze werd erg opgevrolijk nu hij er was, ze kreeg wat gras over haar heen, 'hé' ze kreeg nog meer gras over haar heen, ''Ik denk dat je een graspokemon bent, wat denk je zelf?'' Ayano grinnikte maar hield daarna weer haar mond terug ze het gras uit haar haar probeerde te halen, opeens werd ze op de grond geduwd het was niet hard maar juist heel zacht op de grond. ze werd gekieteld door damian en lachtte heel even, ze bloosde toen ze hem in zijn ogen keek maar moest nog steeds lachen. Ayano wou niet verliefd worden... maar stel dat ze dat wel werd, stel dat ze op damian werd, dat mocht niet dan zou hun vriendschap voorbij zijn, en nog erger ze zou haar beloofte breken en mischien later weer met een gebroken hart zitten en dat was niet erg goed voor cijfers op de academy, terwijl haar kietelde schudde ze haar hoofd om te stoppen met blozen. 'Whhaah stop asjeblieft whaaha..' ze kon niet tegen kietelen dus ze ging maar in de tegen aanval. ze draaide zich zodat damian nu op de grond lag en begon hem te kietelen. Ze grinnikte, 'niet verwacht he' ze grijnsde en kietelde hem verder.

Damian kietelde verder en werd even later gekieteld door Ayano. Hij kon absoluut niet tegen kietelen en riep de hulp in van Dark die op zijn buurt Ayano weer wegduwde, ook Yazoo kwam helpen en met z'n drieën begonnen ze Ayano te kietelen. ''Ghehehe, en nu? Geef je het al op?'' vroeg Damien en glimlachtte even naar haar. Hij vond het erg fijn om bij haar te zijn, maar of hij nu echt verliefd was? Dat kon hij niet zeggen, hij had in het verleden nooit liefde gekregen van mensen en hij was ook nooit verliefd geweest op meisjes. Maar toch voelde het raar, Damian zag hoe Ayano even bloosde. Inmiddels waren de pokemons van Damian van Ayano afgegaan en gingen weer met elkaar spelen. ''Yazoo begint inmiddels ook wel wat losser te worden, hij vind het steeds leuker om met andere pokemons te spelen en dat vind ik wel erg tof.'' Damian wist verder niet wat hij moest zeggen en het was daarom ook even stil. Damian bloosde zelf ook even maar hij kon het niet stoppen, was het dan echt waar? Werd hij verliefd op Ayano?

Ayano grinnikte toen ze damian kietelde hij kon niet tegen kietelen dat was nu wel duidelijk geworden, hij riep de hulp in van zijn pokemon met een prullipje keek ze damian aan, 'Kon je het niet alleen af' zei ze nep zielig en grijnsde daarna breed, dark en duskull begonnen haar nu ook te kietelen en ayano stribbelde tegen om niet gekieteld te worden ''Ghehehe, en nu? Geef je het al op?'' ayano grijnsde, 'Nooit' zei ze lachtend, uiteindelijk gingen de pokemons van haar af en damian glimlachtte naar haar, ayano glimlachte terug de blos op haar wangen was aardig minder geworden maar het was nog steeds wel zichtbaar. Damian vertlede dat zijn duskull wat losser kwam en hij dat er tof vond. Damian was daarna stil hij bloosde... wacht was hij aan het blozen maar waarom dacht ayano, de lichte rood/roze kleur trok niet weg zoals bij haar, zou het door haar komen of... ze wist het niet. ayano glimlachte uiteindelijk maar liefjes., 'ik vind jouw ook tof hoor' zei ze zonder dat ze het eigelijk door had toen ze merkte wat ze had gezegt liep ze rood aan, wat had ze nou weer gezegt? Ze kon zich wel voor haar kop slaan, wat moest hij nu wel niet van haar denken? ze ging recht zitten en keek naar haar schoenen, was ze nou echt verliefd op damian? Of was alles een illusie? ze plukte wat gras, het rode hoofd was verminderd alleen haar wangen waren vuurrood. ze schaamde zich dood. Wat als damian haar niet wou... stel dat hun vriendschap kapot ging?

Damian hield na een tijdje op en ging weer normaal zitten en genoot van het warme weer. Het was echt een mooi eiland hier en nu hij vrienden had wist hij dan ook zeker dat het niet moeilijk was om een paar jaar op deze school te moeten blijven. Inmiddels waren Dark en Yazoo uitgespeeld en kwamen ze weer hun aandacht halen die ze ook kregn. Damian pakte wat voer uit zijn broekzak en gaf het aan de pokemons die zoals altijd weer als een dolle te keer gingen en smulden van het eten. Met een glimlach keek de jongen toe hoe de pokemons hun eten naar binnen werkten, zou dat voer nu echt zo lekker smaken? Zo zag het er in elk geval niet uit, maar misschien denken pokemons dat ook wel over ons eten? Damian schudde zijn hoofd en keek naar Ayano die daar zat met rode wangen. ''Ben je verbrand in je gezicht?'' grapte Damian, hij had inmiddels wel door dat ze allebei meer wilden dan vriendschap maar dat ze allebei onzeker waren of dat wel goed ging. Damian besloot er verder niet op in te gaan, hij was erg slecht in deze situaties en wachtte af wat Ayano zou doen. Dark sprong bovenop Damian en begon een beetje te spelen, terwijl Yazoo alweer terug in de pokéball wilde.

Ayano zag april aan komen rennen, ze piepte een beetje en draaide rondjes, ayano keek op en af een aai aan april, daarna graaide ze wat in haar tas en gaf ze april wat pokemonvoer, ze piepte weer, waarom? April keek naar de pokeball en ayano wist wat ze bedoelde, ze gooide de pokeball op en pichu kwam er uit, na een lange tijd waren pichu en april betere vrienden geworden maar pichu zat liever in zijn pokeball. Ze gaf pichu ook wat pokemonvoer en samen rende ze weer het veld in. ze voelde de blik van damian op haar rusten, ''Ben je verbrand in je gezicht?'' grapte hij, ayano grijnsde, en keek hem aan, 'Tuurlijk jij net ook toch' en ze stak haar tong plagerig uit naar hem. ze liet zich over in het gras neer ploffen en keek naar de lucht, ze wees er naar, 'dat lijkt wel een konijntje' zei ze grinniktend. naar de wolken kijken vond ayano altijd erg onspannend en rustig maar toch was ayano zenuwwachtige, haar hart klopte sneller als ze naar damian keek. ze schudde haar hoofd, dadelijk liep het net zo af als... opnieuw schudde ze haar hoofd, ze mocht niet meer aan hem denken... die tijden waren voorbij... of zat het toch nog in ayano... de liefde die ze miste van andere ze beet op haar onderlip en haalde het opgedroogde bloed wat een korstje was geworden weer openen. met haar vingers gleed ze over haar onderlip, 'Damn' zei ze zachtjes, het was weer aan het bloedde. ze zuchtte, ze moest dat bijten echt eens afleren. ayano sloot haar ogen, ze dacht weer aan de jongen wiens naam ze nooit meer mocht uitspreken, ze hield van hem en hij van haar... toch? ze waren gelukkig toen dat andere wicht erbij kwam en hij het uitmaakte, opnieuw rolde een traan langs haar wang en ayano veegde hem snel af, zou hij het gezien hebben?

Damian staarde naar de wolken, de ene leek inderdaad wel iets op een konijntje. Geen idee wat hij nu moest doen, een gesprek aangaan? Nee, waar zou hij het over moeten hebben? Zo'n beetje alle onderwerpen waren weer aan bod gekomen en over zijn verleden praten wilde hij al helemaal niet. Dark was inmiddels naar de andere kant van het veld gerend om een paar Ponyta te plagen die daar blijkbaar niet van gediend waren en hem probeerden te tackelen, maar Dark was erg snel en goed in ontwijken. Het zag er erg grappig uit van deze afstand maar Damian besloot om in te grijpen. ''Yazoo, kom helpen!'' Yazoo kwam weer uit de pokéball en zweefde richting de Houndour. ''Doe je Ice Beam'' Zo gezegd, zo gedaan. Een bevriezende straal kwam uit de bek van de Duskull en raakte de twee Ponyta die even niks meer konden doen omdat ze bevroren waren. ''Kom mee Dark, het spelletje is over. Je moet leren dat niet elke pokemon met je wil spelen. Nu heb ik deze twee pokemons gestrafd terwijl het niet eens hun schuld is. Denk er maar over na in je pokéball.'' Damian deed Dark terug in de pokéball en vervolgens moest ook Yazoo eraan geloven.

Ayano zuchtte en keek naar de pokemons, de een moest uit zijn bal komen om de andere te helpen en de andere moest voor straf er weer in, het ging allemaal te snel om te zien wat er allemaal gebeurde, ayano ging op haar buik liggen. iets sprong op haar rug, het was april, ayano grinnikte even en keek naar het gras... zo ze het hem vertellen, hoe langer ze bij hem was hoe meer zekerder ze was dat ze op hem was, het kon niet anders, 'Damian...' vroeg ze zachtjes bijna onhoorbaar, ze was zenuwachtig, wat als hij haar uitlachtte wat als hij haar niet leuk vond, wat als hun vriendschap verpest werd? ayano was onzeker en ze beet op haar onderlip, terwijl ze beet wat aardig pijn deed, drupte er wat bloed op het gras. snel veegde ze haar mond af. haar onderlip was aardig toegetakeld in die jaren. 'ik ik ik moet je wat vertellen' ze bloosde even maar schudde daarna haar hoofd. 'mischien schrik je hier van maar ik ik...' ayano viel stil wou ze dit echt wel vertellen... 'ik wil niet dat dit onze vriendschap verpest' ze wist niet wat ze moest doen haar hoofd tolde en haar maag draaide, ze was onzeker, haar eerste liefde was ooit ook zo begonnen ayano slikte 'maar ik ben...' ze schudde haar hoofd, 'je wild het vast niet horen' ze zuchtte en kneep haar ogen dicht terwijl ze weer op haar rug ging liggen. april sprong van haar rug af toen ze draaide en ging naast haar liggen.

Damian hoorde dat zijn naam werd geroepen en vroeg zich af waarom dat was. ''Ja? Wat is er Ayano?'' vroeg hij met een glimlach. Ze was blijkbaar nogal onzeker over wat ze wilde vertellen maar waarom? Had het iets met hem te maken? Had het iets te maken met het gevecht van net, dat hij iets fout had gedaan tegen de Ponyta? Damian hoorde dat alles er nogal raar uitkwam bij Ayano en zijn aandacht ging dan ook even naar April. ''Waar schrik ik van? Wat gaat onze vriendschap verpesten?'' Damian snapte er helemaal niks meer van en vroeg zich af waarom ze zo raar deed. Hij kon er geen aanleiding voor vinden waarom ze zo raar moest doen. Hij merkte het bloed op. ''Heb je weer op je lip gebeten?'' vroeg hij en moest er even om lachen. Ze deed het blijkbaar wel vaker want hij zag haar regelmatig met bloed aan haar lip of met korstjes erop. Damian zag hoe de Ponyta in de verte inmiddels alweer uit het ijs waren en weer ging grazen zonder gestoord te worden door Dark of een van de andere pokemons die hier rondliep. Hij merkte dat Ayano was gestopt met praten. ''Je maakt me nieuwsgierig, wat wil ik niet horen?''

Ayano keek naar damian ze beet nog steeds op haar onderlip, hij vroeg wat er was, daarna begon haar vragen te stellen over wat zei net had gezegt. ayano sloot haar ogen, damian moest even lachen, hij vroeg of ze op haar lip had gebeten en ayano knikte, 'dat doe ik wel vaker' zei ze zachtjes. hij keek naar de ponytas die bevrijd waren van het ijs en aan het grazen waren. ze keek weer naar het gras. ''Je maakt me nieuwsgierig, wat wil ik niet horen?'' ayano wist niet of ze moest antwoorden en sloot haar ogen opnieuw, alsof ze dan alleen was. ze beet nog steeds op haar ondelip en zat met haar vingers in het gras. 'ik ik ik ikvind je leuk' flapte ze er uit, ze voelde haar wangen rood worden en ayano legde haar hoofd in het gras terwijl ze op haar buik lag. ze kon het wel uitgillen, ze was zoo stom, waarom had ze dit gezegt, stel dat dit het einde was van hun vriendschap... stel dat hij haar nooit meer wou zien, stel had hij haar uitlachtte. de moed om het te zeggen was verdwenen en er was schaamte gekomen. April keek met een scheef of naar ayano die met haar gezicht in het gras lag. april wist niet waarom dus april stak ook haar hoofd in het gras om uit te vinden waarom haar trainer dat deed, alleen april vond het niet zo prettig dat gekriebel aan haar neus en nieste.

Damian moest even lachen om April die daar lag en moest niesen. Maar even later dringde tot hem door wat Ayano tegen hem had gezegd. Ik vind je leuk. Zei ze dat nu echt? Dus het was inderdaad wederzijds. Damian ging gehurkt voor Ayano zitten en keek wat ze aan het doen was. ''Hey, wat doe je nu?'' vroeg hij zich af. ''Je hoeft je echt niet te schamen hoor. Ik vind je ook leuk, heel leuk zelfs. Maar...Ik ben nogal onhandig in de liefde enzo. Dus ik ben bang dat ik het dan ga verpesten, dus ik weet niet alleen niet of een relatie tussen ons zo'n groot succes gaat worden. Wat denk je zelf?'' vroeg Damian geïntresseerd en ging naast haar zitten en legde een hand op haar schouder. ''Ik wil natuurlijk wel heel graag maar...'' Hij maakte zijn niet af, waarschijnlijk wist ze zelf wel wat hij wilde zeggen. ''Ik moet er gewoon nog even over nadenken. Ik kan het nu nog niet zeggen wat ik wil. Ik hoop dat je dat begrijpt.''

Ayano die nog steeds in het gras lag hoorde wat genies van april, daarna voelde ze iemand naast zich hurken en vroeg wat ze aan het doen was en dat ze zich niets moest schamen...Ik vind je ook leuk, heel leuk zelfs. Maar...Ik ben nogal onhandig in de liefde enzo. Dus ik ben bang dat ik het dan ga verpesten, dus ik weet niet alleen niet of een relatie tussen ons zo'n groot succes gaat worden. Wat denk je zelf die woorden galmde door haar hoofd had hij nou gezegt dat hij haar ook leuk vond, ayano keek op en hield haar hoofd schuin terwijl ze op haar lip beet. 'ik ik weet het niet, zelf ben ik ook niet zo erg uhmm ervaren in dit soort dingen...' ze zuchtte even en keek naar het gras. hij zei dat hij moest nadenken en dat hij het nu nog niet kon zeggen, ayano knikte 'ik begrijp het' zei ze zachtjes. ze ging weer recht zitten en sloeg haar armen voorzichtig om zijn hals en llegde haar hoofd tegen zijn borst, ze kneep haar ogen dicht zo zat ze altijd met... ze keek naar damian en glimlachtte een beetje, 'ik hoop dat dit onze vriendschap niet verpest' zei ze zachtjes, opnieuw sloot ze haar ogen, om de een of andere reden voelde ze zich veilig zo.