Eerste Ontmoeting!

Na die speech die Takuya eigenlijk niet zoveel boeide, besloot de jongen de grote hal te verlaten. Hij wurmde zich tussen de leerlingen door en kwam uiteindelijk uit in de gang. “Eens kijken. Welke kant op om naar buiten te gaan. Ik gok op links.” Takuya sloeg linksaf en liep door het grote, mooie gebouw. “Als we buiten zijn, zullen we elkaar ontmoeten, partner.” zei Takuya, terwijl hij naar de pokébal in zijn hand keek. Uiteindelijk zag hij een grote massieve deur met daarnaast twee ramen. Takuya snelde er naartoe, maar struikelde over een drempeltje. “Woah!” riep hij en hij viel op zijn smakkerd. De pokébal die hij in zijn hand hield, vloog de lucht in. “Nee! Ik heb je!” riep Takuya en net op tijd krabbelde hij overeind en ving de bal. “Pfieuw… op het nippertje. Straks was de verassing over…” Eventjes keek Takuya in de rondte, hopend dat niemand hem gezien had. Gelukkig was er geen mens, of Pokémon, te bekennen. Iedereen was natuurlijk meteen naar de speech gaan eten of hun slaapkamer aan het opzoeken. “Zo, eens kijken of dit de deur naar buiten is…” Takuya keek door een van de twee ramen en zag een enorme tuin. “Dat is beslist de deur naar buiten. Let’s go.” zei hij tegen zichzelf en hij duwde de massieve deur open. “Woah, wat een zwaar ding. Als ik hier elke dag doorheen moet, heb ik na 1 week al spierballen van hier tot Saffron City!” Na de deur achter zich dicht te hebben gedaan, stond Takuya in een grote tuin. “Wauw…ik heb eigenlijk nog helemaal niet gelet op de omgeving van Rikai, alleen maar de school. Maar alleen deze tuin is al prachtig!” Verwonderd keek Takuya om zich heen. “Wat een boel planten en bloemen. Ik hoop dat andere studenten het niet gaan vernietigen met hun Pokémon gevechten… Over Pokémon gesproken. Het is tijd dat ik jou ga ontmoeten, Partner.” Takuya pakte de pokébal zo vast, dat hij de Pokémon die erin zat kon vrijlaten. “Kom er maar uit!” De jongen drukte op het knopje en de bal ging open, waarna een rode straal tevoorschijn kwam. Deze vormde zich tot een rode bal die groter en groter werd en daarna weer een andere vorm aannam. Het kreeg twee krachtige poten, twee vleugels met klauwen en een lange staart met een punt. De kop leek groot en zwaar en had twee hoorns. De rode gloed werd minder en een grijze kleur kwam tevoorschijn. Een prehistorische draakachtige Pokémon stond voor Takuya, gesloten, alsof het nog sliep. “Wauw… ben jij mijn partner?” vroeg Takuya zacht, bijna fluisterend. Voorzichtig liep hij op de Pokémon af.

Ineens opende de Pokémon zijn ogen en twee donkergroene ogen staarden Takuya aan. Takuya schrok ervan. “Jeetje, je liet me schrikken. Ik ben Takuya, je partner.” De Pokémon bewoog niet en staarde Takuya maar aan. De jongen zette nog een stap richting de Pokémon. Takuya wist even niet wat hij moest voelen, blijdschap dat hij zijn eerste Pokémon heeft ontmoet, of angst voor de grote grijze Pokémon die hem aanstaarde. “Ik…ik ben Takuya, je trainer. Leuk je te ontmoeten.” Zei Takuya, maar in zijn stem was een angst te horen. Weer zette de jongen een stap dichterbij. Ineens sloeg de Pokémon zijn vleugels open en liet gekrijs los uit zijn grote bek. “AEROOOOOOOOOOO” riep hij luidkeels. Hij draaide zich om, sloeg bijna met zijn staart Takuya weg en keek naar de wolken, die boven het hoofd rondzweefden. “AEROOOO!” riep hij weer. “Wacht ik ben je trainer! Waarom draai je je om?” Takuya liep naar de Pokémon toe, maar deze zag vanuit zijn ooghoeken dat zijn ‘trainer’ op hem af kwam en begon met zijn vleugels op de grond te slaan. Een windvlaag ontstond en Takuya werd bijna weggeblazen door de kracht. “Wacht! Je mag niet weg! Luister naar me!” riep Takuya uit alle macht, maar de Pokémon leek hem niet te horen. “Keer terug!” Takuya had zijn Pokébal weer gepakt, en wou zijn Pokémon niet meteen kwijt raken. Maar de straal werd ontweken door de prehistorische Pokémon, die ineens begon te lopen. “Wha! Kom terug! Luister nou naar me!” Takuya raakte een beetje gefrustreerd. Hij begon achter de Pokémon aan te rennen, waardoor de Pokémon ook weer sneller begon te lopen. Weer sloeg hij een paar keer met zijn vleugels. Het leek net alsof hij weg wou vliegen! “Blijf nou staan! Toe nou! Luister nou naar mij verdorie!” Takuya werd een beetje boos. “HIER!” riep Takuya nog een keer, maar de Pokémon steeg al op. “NEEEEE!” riep Takuya en een paar tranen verschenen in zijn ogen. Zijn Pokémon mocht nu niet weg vliegen. Nee, Takuya besloot er iets aan te doen. Hij rende volle kracht vooruit naar de Pokémon toe en sprong op zijn staart. De Pokémon vloog daarna, met Takuya aan zijn staart, de lucht in. Takuya hield zich stevig vast, want de staart bewoog nogal wild. “Waarom luister je niet? Ga alsjeblieft naar beneden.” vroeg Takuya, terwijl hij zichzelf langzaam naar de rug van de vliegende Pokémon trok. De huid was behoorlijk rug, alsof het uit allemaal kleine fijne schubben bestond. De Pokémon leek het niet erg te vinden dat Takuya meevloog, want hij bleef rustig rondvliegen. “Blijkbaar wil je graag een rondje vliegen. Het is niet anders. Maar daarna moeten we echt naar beneden. Wat voor Pokémon ben je eigenlijk?” Takuya had nog helemaal niet nagedacht over de naam van de Pokémon. Hij dacht terug naar de lessen Pokéologie van de Pokémon High School. “Wacht eens! Jij bent een van de Fossielpokémon! Aerodactyl, of niet?” De vliegende grijze Pokémon leek voor het eerst te reageren op Rakuya. “Aero!” riep hij en hij draaide met zijn hoofd, om even naar Takuya te kijken. De jongen keek de Aerodactyl recht in zijn ogen en omgekeerd. “Alsjeblieft Aerodactyl, wil je naar beneden gaan?” Aerodactyl draaide zijn op weer recht, en deed alsof er niks aan de hand was. Takuya zuchtte, maar ineens dook de Pokémon naar beneden. “Woah! Had me gewaarschuwd!” riep Takuya en hij klemde zich vast, voor zover het kon. Aerodactyl schoot naar beneden, als een roofvogel die een prooi vangt in de lucht, met zijn vleugels ingetrokken. “Rustig aan Aerodactyl, straks vallen we nog te pletter. Takuya besloot zijn ogen dicht te doen, hij kon de spanning even niet meer aan. Ineens sloeg de grote grijze Pokémon zijn vleugels weer uit en landde met een schok. Takuya hield het niet meer en viel van de rug op de grond. “Ouch, dat was niet bepaald een zachte landing… Aerodactyl, het spijt me, maar je moet terug in je bal. Voordat je weer wegvliegt.” Aerodactyl wou al bijna weer wegvliegen, maar dit keer was Takuya sneller. “Het spijt me Aero…” Takuya zat alleen, op de grond, in de grote tuin van Rikai Academy. Dat was zijn eerste avontuur, zijn eerste stap op weg naar te top. Op dat moment hoorde Takuya een geluid. Hij keek om zich heen. “Zouden ze wat gemerkt hebben van Aero?” vroeg Takuya zich af.

Een meisje liep met een eevee in haar armen geklemd.
Nadat ze de zware deur had open gedaan zag ze iets door de lucht vliegen.
Het meisje fronste en keek omhoog. Een groot grijs beest vloog door de lucht. Het meisje hield haar hand boven haar ogen om meer te zien, waarom zat die zon tervoor, of zag ze ze gewoon vliegen... Was dat was dat... Het was een fossielen pokémon en nog een best zeldzame ook. Gefasineerd keek het meisje naar de pokemon, maar ze zag iets op de rug van de pokémon... Was dat.. een jongen dacht het meisje. Het meisje veegde haar lange zwarte haar uit haar ogen. '~eeviii' zei de eevee die in het meisje armen zatten geklemd. Het meisje lachtte even. Ze zetten eevee op de grond. 'Ga maar..april' zei ze liefjes. En de eevee rende naar een paar bloemen, haar blik gleed naar de jongen die nu daalde... Met grote ogen keek het meisje toe... Hij zo terpletter slaan. Langszaam liep het meisje naar haar eevee. 'April... kom...' De eevee had haar blijkbaar niet gehoord, de eevee snoof aan de fel gekleurde bloemen. de grond trilde even en de fossielen pokémon was geland. April de eevee van het meisje rende op de jongen af die viel, het meisje dat Ayano heten zuchtte haar pokémon was zo nieuwschierrig. De jongen haalde zijn pokemon terug en keek omzich heen. April sprong op de schoot van de jongen en keek hem met nieuwschierrige grote ogen aan. '~Iiiiveee' Ayano grinnikte en stak haar handen in haar broekzakken en liep naar de jongen toe, ze had haar hand achter haar hoofd en keek de jongen aan, 'Sorry voor april.. ze is gewoon nieuwschierrig' zei ayano tegen de jongen.

Gladys dwaalde maar wat door de gangen. Het dwalen zorgde ervoor dat ze de speech kon laten 'zakken', om het zo maar te zeggen. Ze had een nieuw stuk informatie opgeslokt en nu ze het binnen had, moest het een juiste plaats krijgen, anders zou ze het weer kwijt raken. Terwijl haar voeten haar door het gebouw brachten, wandelde haar hoofd door een heel andere plaats. Ze dacht aan haar sleutel, die ze in haar hand had – the key to her walhalla – en de pokéball die aan haar riem bungelde. In deze pokéball zat een pokémon, haar eerste, haar partner waarmee ze het begin van dit schooltraject zou doorlopen. Gladys wist wat erin zat; een swablu. De keuze die ze voorgelegd had gekregen was makkelijk gemaakt. Ze had nu eenmaal een voorliefde voor draak- en vliegpokémon, en liet swablu er nu net één zijn. Haar hand gleed onbewust naar de bal aan haar riem en ze begon best nieuwsgierig te worden naar de pokémon waarmee ze zichzelf had opgezadeld. Het leek haar alleen geen geschikt idee om dit midden in deze gang te doen, waar ze nu net stil in was blijven staan. Het was een saaie gang met enkel twee muren naast haar en een lange wandelweg voor en achter haar. Gladys zette haar voeten weer aan het werk, tot ze de ideale plaats zou vinden om haar pokémon te ontmoeten.

Het duurde gelukkig niet lang. Niet dat Gladys een persoon vol ongeduld was, of zichzelf überhaupt in staat achtte om ongeduld te voelen, maar nieuwsgierigheid was een ander verhaal. De brunette was aangekomen bij een deur waarachter een tuin lag, volgens haar geheugen. Ze had kort doorgenomen hoe het gebouw eruit zag, voordat ze bij de school was aangekomen. Gladys duwde met haar hand tegen de deurklink en opende de deur. Een massa aan groen, bloemen en zoemende beestjes overrompelde haar. Gladys liep door de opening en sloot de deur achter zich. En inderdaad, hier was de tuin. Ze zette de eerste stappen en keek haar ogen uit. Er waren werkelijk prachtige bloemen te vinden die interessante geuren verspreidden, eeuwenoude bomen waarvan je het levensverhaal van de bast kon aflezen en paadjes die je als een gids door die hele tuin leidden. Gladys volgde gretig het dichtstbijzijnde pad – degene waar ze op was uitgekomen toen ze door de deur was gestapt – en ze liep langs een vijvertje. Na tien minuutjes het pad te hebben gevolgd, voor haar gevoel maakte het pad een rondje en was ze bijna weer terug bij het begin, besloot ze dat ze wel genoeg gezien had en het tijd was voor de kennismaking.

Gladys plukte de pokéball van haar riem en duwde met haar duim op het middelste knopje om hem te vergroten, alvorens ze de bal de lucht in gooide en er een rode waas uit spoot. Zoals verwacht transformeerde de rode waas in een swablu. De pokémon uitte een kreet van geluk, kennelijk was het blij om eindelijk uit de bal bevrijd te zijn.
“Swablu! Swa!” krijste het blauwe beestje. Het fladderde met zijn wolkachtige vleugels en bleef ergens in de lucht hangen.
'Hallo Swablu, ik ben Gladys,' sprak het meisje zacht, maar niet verlegen. Het was eerder een soort zekerheid die in haar stem lag, dat ze juist zo zacht durfde te praten. Ze vond het niet nodig om haar stem luider te laten klinken.
De swablu vloog naar Gladys toe en ging op haar schouder zitten; en besloot dat dit zijn vaste plek zou worden. Gladys was het hier wel mee eens. Een perfecte ontmoeting. Gelukkig bleek haar swablu ook geen prater.

Gladys zette haar voeten weer in beweging en sloeg nu een ander pad in. Ze zag daar twee mensen, een jongen en een meisje. De eerste mensen die ze was tegengekomen sinds de speech. Ze zag er geen kwaad in om kennis te maken met deze personen.
'Hoi..' sprak ze toen ze bij het tweetal was aangekomen. Ze glimlachte naar ze, maar zei verder geen woord. Niet uit desinteresse, dat zeker niet. Haar observerende blik liet geen spaan heel van het stel.

Takuya zat nog op de grond en ineens kwam er een kleine bruine Pokémon op Takuya afgerend en sprong op Takuya’s schoot. Met grote ogen keek de Eevee Takuya aan. “Euhm… ook hallo voor jou kleintje.” Takuya had niet echt een idee hoe hij op dit moment moest reageren en zette de Eevee daarna op de grond. Hij zat er zwaar mee dat zijn Aerodactyl niet reageerde. De hele gebeurtenis speelde weer in zijn hoofd af en nog een keer en nog een keer… het hield maar niet op. Takuya sloot zijn ogen en hoopte dat het weg zou gaan. Op dat moment hoorde hij iemand naast haar stappen. Takuya opende zijn ogen weer en zag naast hem, bij de Eevee een meisje staan, met zwarte kleding, zwart haar en ogen met een paarse tint. Ze bood haar excuses aan voor haar Eevee, die blijkbaar April heette. “Oh euh…het maakt niet uit. Ik zat toch maar op de grond.” Een beetje beschamend lachte Takuya naar het meisje. Hij drukte zichzelf met zijn armen omhoog en borg de pokébal op, waarna hij zijn broek met beide handen afklopte. “Sorry, ik ben vandaag niet echt in de stemming blijkbaar.” Takuya beet op zijn onderlip en probeerde de ogen van het meisje te ontwijken. Tot overmaat van ramp kwam er nog een meisje bij, deze had een Swablu. De Swablu zat op haar rechterschouder en was kalm en ontspannen. Het tweede meisje, met bruin haar in twee staartjes, groette hen alleen maar en zei verder niks. “Jah, hoi, inderdaad. Euhm… weetje het komt mij nu niet zo goed uit. Ik…” en terwijl Takuya uit zijn woorden probeerde te komen, keek hij naar beide Pokémon van de meisjes. “Ik… Sorry ik moet echt weg.” Takuya draaide zich om en sprintte snel weg van de meiden. Ondertussen liepen de tranen over zijn ogen. Zo snel als hij kon, ging hij de bocht om, en zocht een boom, waarin hij zou kunnen klimmen. Iets wat hij als kleine jongen altijd deed als hij verdrietig was. Dan zocht hij een boom op, klom erin en ging daar zitten nadenken. Terwijl de jongen zijn ogen droogde, wat niet veel effect had, keek hij rond. Al gauw zag hij een mooie sterke Zwarte Apricorn boom en besloot daar in te gaan zitten. Hij rende naar de boom en zocht een sterke tak om zichzelf mee de boom in te hijsen. Het lukte en voor je het wist, zat Takuya in de boom. Tussen de bladeren pakte hij de pokébal van de Aerodactyl weer en staarde er naar.

Takuya zuchtte weer. Hij hoopte zo dat niemand het gezien had. Hij schaamde zich zo. Wat als een van die meiden alles gezien had. Wat als hij straks, als de lessen begonnen, opdrachten moest gaan doen met zijn partner samen… dan zou hij zo voor schut staan en misschien anderen in gevaar brengen. Als hij dit had geweten… was hij nooit naar die man in de witte jas gegaan en naar hem geluisterd. De tranen vloeiden weer over zijn wangen. “Hup Takuya… huilen lost nu ook niks op.” Snel veegde hij zijn tranen weer weg. “Ik moet, voor de lessen beginnen, nog een goede band krijgen met Aero. Anders kan ik het hier wel vergeten.”Takuya zuchtte en ging tegen de stam van de boom aan liggen. “Hoe ga ik dit doen? Misschien moet ik wel een leraar vragen om me te helpen. Of zou ik het zelf moeten doen? Misschien wordt ik wel van school getrapt als ik dit bekend maak…” Takuya wist gewoon even niet meer wat hij moest doen. Zijn beste idee was om het even geheim te houden, rond te kijken naar andere leerlingen en dan de beste uitzoeken om daarmee bevriend te raken. Misschien dat die dan hem wel kon helpen met zijn Aerodactyl. Maar tot die tijd… zou hij zich dus een beetje op de achtergrond moeten houden. Weer keek Takuya even naar de bal waarin de grote grijze Pokémon zich momenteel bevond. “Ik ga er alles aan doen om jou te overtuigen dat ik je partner ben Aero. En dan zullen wij de beste worden van Rikai.” Met die gedachte pepte Takuya zichzelf weer een beetje op. Hij droogde zijn wangen en ogen nog een keer en besloot dat het tijd was om zijn kamer op te zoeken. Hij borg de pokébal weer op en probeerde de boom uit te klimmen. Alleen zo onhandig als Takuya is, stapte hij op een te dunne tak, die zijn gewicht niet kon houden en dus knakte deze. Takuya viel met een smak op de grond onder de boom. “Ouch… dat is al de tweede keer vandaag. Ik ben nu vast en zeker al bont en blauw.” Takuya moest bijna lachen om zichzelf, maar hield zich toch nog in en krabbelde overeind. “Zo, nu maar eens kijken waar of hoe ik bij mijn kamers kom." Hij keek rond en besloot de weg terug te lopen.

Ayano hield haar hoofd schuin, “Oh euh…het maakt niet uit. Ik zat toch maar op de grond.” Ayano was blij om dit te horen.
April die nu vrolijk rondjes om ayano heen rende vermaakte zich prima, een 2de meisje kwam er bij staan, ook zei begroette hun, ayano begroette haar terug.
“Jah, hoi, inderdaad. Euhm… weetje het komt mij nu niet zo goed uit. Ik…”, “Ik… Sorry ik moet echt weg.” de jongen begon weg te rennen.
Ayano hield haar hoofd schuin, even wou ze achter hem aan lopen en vragen wat er aan de hand was, ze besloot om te gaan kijken wat dat joch mankeerde en zetten een stap, alleen het was niet erg handig aangezien april rondjes om haar heen rende en ayano viel terpletter op de grond.
'Oeff' een dof geluidje kwam van de grond af. Ayano kreunde, april vond het blijkbaar erg grappig dat zijn trainer was gevallen en sprong boven op ayano,
'Oeff..' '~iii' zei april vrolijk. 'Blij dat je het leuk vind' moppelde ayano chagerijnig en deed haar hand onder haar hoofd.
Toen april van haar af sprong krabbelde ayano op en veegde het stof van haar kleren.
April keek met onschuldige ogen naar ayano, Ayano wreef wat over haar handen die een beetje onder de schramen zatten en ze zuchtte.
'Niet meer zo wild rennen, april' zei ayano zo liefjes mogelijk tegen april, maar inplaats van luisteren ging ze weer om haar heen rennen.
Ayano keek met een druppelhoofd naar haar eevee die als een bezettende rondjes om haar heen rende. 'Wil je dat ik weer val' zei ayano met een druppelhoofd.
April maakte vrolijke geluidjes en stopte met rennen. Met haar grote nieuwgierige ogen staarde ze naar de boom waar de jongen zich had verscholen.
Met een smak viel de jongen op de grond. Even kneep ayano haar ogen dicht,
'ouchh dat moest vast pijn doen..' Gelukkig krabbelde hij snel overeind, 'Gaat het?' schreeuwde ze naar de jongen zodat hij het kon horen.
April die ging zitten en begon te likken aan haar poten.

Takuya had besloten om terug te lopen, maar toen hij bijna de hoek om was, hoorde hij het meisje iets roepen, maar wat het precies was, kon hij niet verstaan. “Hmm… misschien moet ik toch maar niet die weg terug nemen. Straks gaan ze nog vragen stellen over wat er was.” Takuya beet op zijn onderlip. “Ik zoek wel een andere weg…” De jongen draaide zich om en liep een ander deel van de tuin in. Hij zag een fontein waarop een Magikarp en een Feebas stonden, die uit hun mond water spoten. Takuya maakte een glimlach en moest terug denken aan wat hij had geleerd op de High School over Magikarp en Feebas. De twee Pokémon werden altijd als zwak en lelijk beschouwd, maar als ze evolueren, komt hun ware identiteit te boven en dan staat iedereen verbaast te kijken naar de geëvolueerde vormen. Takuya liep verder en zag een deur. “Ik vraag me af waar die naar leidt. Vast naar een gang of iets dergelijks. Ik denk dat ik die maar ga proberen.” Takuya liep er naar toe en duwde de klink in, maar de deur bleeft vast zitten. “Ah… vast op slot. Achja, er zijn zat andere deuren.” Takuya keek rond en besloot dat hij verder de tuin in ging. Hij liep terug langs de fontein met Magikarp en Feebas en ging links, want hij kwam immers van rechts. Hij kwam weer in een mooie grote tuin, met een groot breed pad er tussen. “Aha, volgens mij is dit de hoofdentree. Hier kan ik wel naar binnen.” Even stopte Takuya. Hij pakte even de bal van Aerodactyl. “Wij gaan het samen wel doen hè. We komen er wel. Ook al kennen we elkaar niet en wil je blijkbaar niet naar me luisteren. We gaan het samen doen. Samen in, samen uit zei mijn moeder altijd en wij zijn hier samen in gekomen, dus we gaan er ook samen uit.” Takuya kreeg weer een beetje tranen in zijn ogen. Hij baalde er zo van. Maar hij moest het verbergen, zijn oogleden waren net niet meer rood en als hij nu weer verdrietig en alles zou worden, viel hij straks op in de school. Takuya haalde diep adem en stopte de bal van Aero weer terug. Een beetje ingedoken liep Takuya dan eindelijk het gebouw weer in.

Ayano wachtte op de reactie van de jongen maar aangezien hij weg liep, had hij het niet gehoord of was hij haar gewoon aan het negeren. Ayano blaasde haar wangen op en sloeg haar armen over elkaar, ze hield er niet van als mensen haar negeerde. April die vrolijk in de gekleurde bloemen aan het spelen was keek met een schuin hoofd naar ayano. Ayano zuchtte en keek een beetje teleur gesteld voor zich. Zich voorstellen en een paar vrienden maken ging niet zo gemakkelijk zoals ze hoopte. met een klein zuchte draaide ze zich om en liep ze naar april die nu in de vrolijke bloemen stond te kijken wat er mis was met ayano. '~iivee' maakte april als geluidje van verwaring. Ayano glimlachtte zwakjes en pakte april op. Met april in haar armen geklemd, gaf ze een knikje aan gladys als afscheid en liep ze weg. Ze liep door de grote tuin heen terug naar de school. April keek omhoog naar ayano, na een paar minuten was april in slaap gevallen in de armen van ayano. Ayano keek nog even achter zich, de bloemen waren zo mooi en de lucht hier was zo zuiver en fris het zo niet lang meer duren voordat ayano hier weer naar terug kwam om tot rust te komen of te tekenen. Ze draaide zich weer om en deed de grote zware deuren open van het gebouw. na een tijdje was ze uit zicht verdwenen.

- Topic uit? -